در سرزميني كه ديو نعره مي كشد
عشق بختگي است كه بر شانهها سنگيني ميكند
در ميان زمين و آسمان
در دايره مرگ و زندگي
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
حمید نصیری(ح.اختر)
درباره من
بايگانی وبلاگ
-
▼
2009
(87)
-
▼
ژوئن
(86)
- دوبيتي
- تمنی
- تا آنسوي تصوّر
- غم
- تكدي
- فانوس بيدار دل زمين
- عبور بی واسطه
- تبارنامه
- ترس
- غزل اتحاد
- دیرآشنا
- جوانه بر صليب
- جمال خون
- جنایت خاموش
- جنس دوم
- جدال
- انتخاب
- امید زنده دار!
- احساس مجهول من
- اختناق
- اشک
- ای کاش!
- خواب و بیداری
- بوسه
- خورشید خندان من
- خانه تکانی
- خالی از جرقه آدم
- بازیافته
- با قلب ياقوتي تو
- بشارت
- برج ایفل
- بر ساحت آب
- بیداد
- خیز شرف
- سایه خیال
- سرود آفرينش
- شکوائیه
- شکل شعرم می شوی
- شكيب و شريف
- شعر نسروده
- شبلِ دريايی
- شب و فریاد
- شياّد
- رقص تانکها
- قبل تر بايد رفت
- زمان تنبل
- زيتونهاي خميده
- یقین آفتاب
- یاد
- صداي شكيب
- صافي شده از نبض آب
- پیچک و خرمالو
- پس از خورشيد
- پرخاش تبعيدي
- ميعادگاه دريا و روز
- منشور جاودانگي
- هرگز نمی خواهم
- مرگ اعتماد
- مرگ خيس
- نواي مهرگان
- چهل سالگي
- چه اتفاق روشني
- قانونِ درندگان
- سيماي ماندگار
- سلام اي سبز پوش
- گمشاد
- زنگولة شكوفه
- سنگ و شيشه
- گوهر رعنا
- شبابِ سنگستان
- رستاخیز گل
- ايراني روسپيد
- الماس پوشان
- ايران من بپاخيز!
- ولگرد سیاسی
- واژههاي خسيس
- واژه فروش
- درنگ پرلاشز
- بی مرگ
- بزرگتر از پايان
- باد پای کوچک
- با من از گلها بگو
- فرياد واژه
- تا چشمخانه
- قسم بر خون پاكت اي ندايم
- بذل ماه
-
▼
ژوئن
(86)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر